Bak gör dehşetimi, korkumu, çığlıklarımı, yok oluşlarımı. Kendinden bilirsin bu duyguları, kendinde görürsün. Yok oluş yerine varoluş yaratmaya çalışırsın ama izin vermez ümitsizliklerin. Zira sen yaratmadın mı bu ümitsizlikleri? Sen kaybetmedin mi umutlarını? Bilerek, isteyerek düştün gözyaşlarının gözünden düşmesi gibi. Şimdi de bilerek, isteyerek kalk. Kalk ki yok oluşlar varoluşa dönüşsün.
