Tadı aynı diğer hepsi gibi,
Ne büyük ne küçük,
Ne kötü ne iyi,
Anlam yüklediğim kadar.
Kendimi kandırabilsem diyorum,
İnandırabilsem gücü acı veren hislerimi,
Anlatabilsem anlamının varlığından büyüklüğünü,
Fısıltılarım haykırışa dönüşürdü.
Büyürdü filizlenmiş çiçeklerim,
Eğer inanmamanın gücüne erişebilseydim,
Somut sandığım her şeyi soyutlaştırsaydım,
Hapis sürmezdim gönül bahçemde.
Fakat anlam yüklediğim kadar,
Yüceleşti bu sevda, ben yerinirken,
Aşkı doğurdu ızdırablı sancılar,
Ve sen ortada bile yokken.
