İçimde büyük bi huzursuzluk
Saat 6 da olan her şey kusursuzdur
Güneş o saatte doğar ve batar mesela
Çiçekler o saatte uzar
Sen beni hep o saatte öpersin
Ben hep o saatte çıkarım yola
Bu şehirde geceler uzun, günler kısa
Beklemek cehennem falan değil aslında
İçimde büyük bi umutsuzluk
Saat 6 yı geçeli epey olmuş
Artık peşimde değil ve yanımdan geçmiyor sarmaşıklar
Ve ağaçlar ve kuşlar ve araçlar
Ben adımlar atıyorum, onlar beni bırakıp geride kalıyorlar
Ben adımlar attıkça geriye gidiyorum
Onlar daha geride kalıyor
Ben ilerledikçe etraftaki her şey anlaşmış gibi olduğu yerde duruyor
Canım çok yanıyor
Bunu bana açıklar mısın Rabbim
Bu nasıl oluyor?
Günlerce saatin peşinde koşturup durmuşum
Ben durdukça, daha çok yorulmuşum
Şimdi geçmişe karşı gereksiz bi merak Saatin yeniden 6 olmasını umarak
Ama yine boşa beklenti ve yeni yanılgılar
Her geçen dakikada tekrar kırılmalar
Ve ben yine gideceğim olduğum yere
Ve dua edeceğim;
“çıkmaz sokaktaki yol bitmesin” diye
