Daha kaç yokuşu var bu hayatın bilmiyorum.
Yokuş da olsa bir yolum var diyor ve şükrediyorum.
Nasıl bir yere varacağım bu yolun sonunda onu da bilmiyorum.
Hayattayken yaşıyor oluşumun farkına varanlardan olduğum için hep dilimde bir elhamdülillah tekrarı ile sadece yürüyorum.
Muhabbetle geçen vakitler, yaralar, düşüşler, kayboluşlar.
Ara ara gözler geliyor aklıma,yeşil,mavi, kahve tonlarında, diri, meraklı, yorgun, derin,munis insan bakışları.
Yolda kısa karşılaşmalar...
Ayaküstü selamlaşmalar.
Yaşamayı seviyorum.
