Neyin arayışı bu ya da neyin eksikliği gidermeye çalıştığım ve bu denli yıprandığım. İyileşiyorum sandım ama bu uğurda attığım adımlar daha karanlığa götürdü beni farkındayım artık. Nasıl dönülür bu ıssız yoldan, nasıl bulurum yolumu bilmiyorum. Zaten kayıp olan yol daha da karanlığa gömülmüş gibi.
Aylardır içimi döküyorum bu dünyaya. İlk yazdığım yazıya bakıyorum gene aynı kelimeler, aynı hisler ve aynı sorular .Kayıp, eksik ve hiçlik . Sorun bende mi yoksa dünyama çektiğim insanlarda mı bilmiyorum. Bir şey var evet ama ne ?
Yanlış olan ne?
Eksik olan ne?
Kayıp olan ne?
Neyin arayışı bu, neyin çırpınışı?
Üstelik var olan bu hiçliği karşıma çıkan o hisle doldururum sandım. Tamamlanmış gibi, eksik parçamı bulmuş gibi, kaybolduğum tüm sokakların bir anlamı varmış gibi. Ne büyük aldanış. Başka bir ruh kapatabilir mi senin boşluğunu, yok edebilir mi bu hiçliği?
Yapamazmış.
Yüzleştim.
Üstelik boşluk büyüdü, hiçlik daha can yakıcı ve yollarım daha bir kayıp artık.
Ama artık bitti. Aydınlık sandığım, kalbimde çiçekler açtırdığını sandığım o yol bitti. Umut bitti, bekleyiş bitti ve yeniden yola çıkma vakti.
Seni iyileştirecek olan yine sensin sevgili kendim .
Tıpkı Don Kişot gibi hayali yel değirmenleriyle savaşmaktan tükenmedin mi yoksa?
Hadi artık biraz soluklan ve yoluna devam et.
