Değer verdiğim insanların işine yaradıkça beni hayatlarında tutma olasılıkları artıyor. Koşulsuz sevgi elbette yok. Ama bu durumlar kendime belirli sorular sormama neden oluyor. Ben onların hayatında neden kalıyorum? Israrla kalmaya devam etmem benim için gerçekten doğru olan şey mi? Peki, gitmek istersem sonuç iki taraf içinde nasıl sonuçlanır? Cevaplarım her türlü bir alışkanlık olarak kalmam ve kendime özgü bir yaşam kurmamın benim için en doğrusu olacağı. Bir süredir kafamda bu konuları düşünüp duruyorum. Bir rota çizmeliyim, bir yol bulmalıyım, biraz denemeliyim. Sosyal medyada bu noktada benim için bir zehir oluyor.Kendi yaşamlarını kurmuş o yüzlerce arkadaşın arasında kendi yaşamımı kuramamış olduğum hissine kapılmam beni mutsuz ve yetersiz hissettiriyor. Mutluluk elbette sadece bir başkasıyla olarak olmuyor. Ama alternatif bir seçenek, mutlu olmanın yollarından biri. Kendimi hazırlamam için zihnimde senaryolar kuruyorum. Biraz yorucu bir süreç başlangıcı ve devamıda ama şuan ki yolumda beni dinlendiriyor değil. Kendime ait bir yaşam yolum olsun istiyorum. Sadece beni ve olmasını istediğim kişiyi kapsayan bir yol. Bir çatı altında yaşamak şuan zor olduğu kadar diğer türlü de zor olacaktır eminim ama kaçmak bir kurtuluş değil. Her türlüde sorumluluk alıp tatmin olmayacaksam en azından kendi kurduğum yaşamın yükümlülüğünü gönül rahatlığı ile kabulleneyim. Bu noktada bir adım atıyorum bakalım yaşam devamını nasıl getirmek isteyecek..
