Bitmeyecek acılarım var belki, bitmeyecek yaralarım var belki. Belki sadece mış gibi yaşamam lazım bir süre. Ta ki iyileşene kadar. Çok uzun bir yol. Bulunmak için çıktığım bu yolda belki de hiç bulunamadan yok oluyorum. Ama İslam'da yok olmak da kavuşmak da yok. Hatta ölmek ve umudunu kaybetmek. Bir ihtimal daha var elbet, yolu inşa edeceğim. Benim bir nazar boncuğundan, bir kitaptan hatta hepsinden çok daha fazlasına ihtiyacım var. Mutlu olmak için değil, inanmak için çünkü ben çok çabuk inanırım bu yüzden çok çabuk yara alırım. Değer mi peki bunca yara almaya yaşamak?
Belki de tek ihtiyacımız olan şey daha önce hiç çıkmadığımız bir yola çıkmaktır. Duanın tesiri ona inanmaktan geçer. Ben umudunu tüketen insanlardan değilim, dualara inanmaya başladım. Şimdi hiç gitmediğimiz o yolu inşa etmek için kanadından habersiz uçan kelebek gibi yaşayacağız. Bir zaman sonra uçmayı öğrenecek kalbimiz, uçmaya teslim olacak. Ateşe ve onu söndürecek suya. Her şey için yeninden başlamalıyız. Çünkü şair yanılmış olamaz...
Şimdi birçok sayfasını atlayarak bitirdiğim o kitaba yeniden başlayabilirim.
