Sabah kalkıyorum yorgunum.

Gece yatağa giriyorum yogunum.


Etrafımda beni seven insanları görüyorum,

Otuyorum konuşuyoruz kahkahalar atıyoruz,

Ama...

Yine yorgunum.


Her sabah baktığım ayna yüzümdeki çizgileri yüzüme yüzüme vuruyor.

Yüzümdeki çukurların her bir karışına arkamda bıraktıklarımı yüklüyorum.


Bir kalem aldım elime bir de kağıt.

Suluyorum onları, çıkan sayfalarca ağaç

meyvesi yorgunluk.


Kapattım gözlerimi,

Ohh...

Kimse yok.

Ama karanlık var.


Koştum deliler gibi, evet uzaklaştım.

Ama yorgunluk var.


Son günlerde aramayı da bıraktım koşmayı da.

Artık yorgunluk yok, sadece gözyaşı var.