Artık katlanılmıyor iyilikleri
Çünkü bir şeyler alıp götürdü insanları
İnsanlar alıp götürdü bir şeyleri
Ortaklaşa bir pay biçildi tarihe
Sular ezberlendi, saatler sırtladı gemileri
Zaman akışkan değil artık
Artık zaman dikili bir ağaç gibi
Orada, hareketsizce duran
Artık zaman yorgun bir mermi gibi
İsabetini ne vaktinde ne de şiddetle vuran
Zihin denen;
Geç kalınmışlık hissi bir sokak köpeğinin
Bir yokuşun başında düşlemek yukarıyı
Aynı şey mevsimlerden bir öncesine
Hep bir ötekinde hasret duymamızla
İnsan diyorum bu açıdan
İnsan neyin uzağıysa
Kalbi şiddetle onun için çarpar
Belki mevsim için belki yokuş için
Belki de göğünde bir başına
Yalnızlıktan ölen bir kuş için
Artık katlanılmıyor kötülükleri
Bir şeyler öldürdü insanları
İnsanlar öldürdü bir şeyleri
Duygusal bir silahtı bunu yapan biliyorum
Biliyorum bunu yapan
Ötekilerinin daha merhametli olmasıydı
Ama artık merhamet işsiz bir adam gibi
Orada, hiç saygı duyulmayan
Artık merhamet cılız bir çığlık gibi
Ne bir kulakta ne de bir yürekte
Hiçbir zaman yankı bulamayan
