Yüreğime tünemiş kuşlar uçuştu
Ruhum ruhunda buluştu
Sabahsız gecelerde mahvoldum,
Zihnimdeki fırtınalarda savruldum
Yeri göğü inletti sustuklarım.
Ne avazım çıktığı kadar bağırabildim,
Ne de haykırarak ağlayabildim.
Kendimi karanlık bir kutuya hapsettim
Işıktan nefret ettim, kendimi unuttum.
İçime attıklarım dilimi de düğümledi
Konuşmadıklarım sessiz çığlığa dönüştü
Gözlerimdeki acıyı, öfkeyi bir ben görebildim
Kendi kendime ölüp bittim.
Merhametim kimvurduya gitti
Mahvoluşlar doluştu his dünyama,
Ürkmüş kalbim sızdı rüyama
Boşluk içine düştüm kayboldum.
Ne kendimi kurtarabildim,
Ne de hayallerimi avutabildim...
