Kulaklarımda neşeli bir şarkı. Nereden buldum bunu hatırlamıyorum ama adımlarım ritme göre. Parmaklarım gitar çalıyormuş gibi hareketli oysa ki hiç gitar çalmadım. Yürürken insanları gözlemliyorum. Müziğe kendimi yeterince vermişsem onlar da ritme ayak uyduruyorlar, görüyorum. Gülümsüyorum. Sanki, içimizde bir yerlerde görünmez notalarla bağlanmışız birbirimize aynı müzikalin figüranlarıyız.
Sonra sözlerini bildiğim bir şarkı çalıyor. Dudaklarım kıpırdamaya başlıyor bir de. Merak etmeyin insanlar size sövmüyorum, sadece şarkı söylüyorum... Değişen her şarkının ritmine göre yürüyüşüm değişiyor.
Müzik listem de kafam kadar karışık, bu kadar alakasız bir bütün normal değil. Ergenlikte dinlenen şarkılar ne alaka? İtiraf ediyorum sıra onlara gelince çocuksu bir mutluluk kaplıyor içimi. Yine denk gelse yine dinlerim. Yine o posterleri duvarlara asarım orası çok net.
Sakin bir şarkıyla eve geri dönüyorum. Yeni bir güne yeni şarkılar eşlik edecek, biliyorum.
