güzel günleri çoktan yolcu etmiş
karaya ayak basarken sen,
hala baharın renklerini taşıyor kafamın içindeki fotoğraflar.
ağzımın kenarıyla kal diyemiyorum olağan gidişine,
taviz vermiyor yalanlar,
karşılıklı duruyorum kelimesi kelimesine.
yeterince sevinç yerine utanç duyuyorum,
marifet değil bunu hesaba katma.
sarmışken etrafımı yalnızlık
yanaşmak mümkün değil artık sana.
hırpalıyor aklımdan geçenler beni acımasızca
yalpalıyor adım yerine koşturan bir çift göz.
kaybolan caddenin ortasında
duyulmazken sesim
bir tek sendin her şeyin farkında...
