Tekken daha çok olduğumu gördüm, buna mecbur kaldım çünkü bu seçeneksiz bir kabul varlığımdı, altın kuraldı.
Tekken kalabalık olabilmek, beni; tükendikçe, muhtaç olduğuma inandıkça iyice ve dahaca uzak düşürdü kendime, benden bir tane dahaya, kendime benzeyenlere, bulamamak haline hiç aramaya niyetlenmemişken...

Bu kadar kalabalıkken kendini aramak, görememekti kalabalıkta kendini ve de ille de görmek istemekti kendini bir tanesinde...

Depresyon, bunalım ya da bir kaç yaş büyümek olarak adlandırabileceğim bu olamamak, bulamamak halini; ben başarısızlık olarak görüyorum şimdilik.

Yeni bir teklik eklenirken önüme, Bektaş Şenel gibi kendi doğumumu kutlamayı gelenekselleştiriyorum.

Seneye görüşürüz...

7.11