Ben mi hayatın çok gerisindeyim. Yoksa hayat mı çok ilerde.

Yetişmeye çalıştıkça hep düşüyorum geriye.

Bi boomerang misali ne kadar ileri gitsem, o kadar geri geliyorum.

Sahi nerede yaşadım bunca zaman. Hayatın içinde miydim?

Aklım, zihnim bunca yıl ne yaptı? Yeni doğmuş bi bebek gibi olmama ne sebep oldu?

Bilmiyorum. Tek bildiğim bi evin balkonu gibi hissettiğim.

Bu dünyanın bir parçasıyım ama bi o kadar da dışındayım.

Haykırmak geliyor içimden bazen.

Bu ben değilim ki demek geliyor.

Üstümdeki bu güvensizliği atmak geliyor. Yapamıyorum.

Niye bu kadar çok bastırdım kendimi. İçimde yaşayan çocuğa niye hak ettiği gibi bakamadım.

Hadi önceleri onu yerden yere vurdular tamam. Peki sen? Sen ne yapıyorsun şimdi?

Onu yine aç susuz bırakıyorsun. Gözlerini yaşlarla dolduruyorsun.

Söylesene aslında onu hiç sevmiyorsun değil mi?

Kimse sevmedi diye sen de sevmiyorsun.

Ne yaptı ki o sana? Senin yanında olmaktan başka.

Söyle kimseler yokken onunla ağlamadın mı?

Sen de biliyorsun onunla barışman gerektiğini ama atamıyorsun o adımı.

Artık yalnızca kendine değil, başkalarına da iyi gelmiyorsun.

Ekşi suratlı, ürkek, suskun, çekingen kişiliğinle dolaşıyorsun insanların arasında.

Mesela ne katıyorsun hayata?

Dur ben söyleyim. Koca bir hiç!