Dikeni mi battı yaşamın?
Koş küheylan!
Çatlamadan koş.
Zor mu geldi yürümesi dikenli yolları?
Parmak uçlarında sessizce yürü gençliğinin baharını.
Ölümü hiç bitmeyecek mi sandın?
Bizâtihi her duan kabul olmayacak.
Susacak ve kulak vereceksin geçmişine.
Karşı koyacaksın en suskun düşüncene.
Terlediğin her sabahın peşinde kulların.
Rüyalarının bencilliğine namert olsun.
Yerkürenin en gözde taşı bil kendini.
Şarapların en eskisi gibi yudumla keyfini.
Sahiden yaşıyormuş gibi yap.
Kinli gözleri bu dünyadan silmek kolay m?
Köreltmek kolay mı şeytanın pençelerini?
Defetmek lazım içindeki ölüleri.
Sarılabildiğin en güzel kucak ol kendine.
Sık sıkabildiğin kadar.
Bileceksin, göreceksin ki,
İnsanoğluna gerek yokmuş.
Tutunabilmek için hayata.
Kimsenin ellerine muhtaçlığın kalmamış.
Yepyenisin sen bu kefaretlere.
Zamanın hacmini en derinlerinde bekletenlere.
Mertcan Gün
2023-12-29T14:14:15+03:00Şiirinizde yaşamın zorluklarına karşı cesur bir duruş ve içsel bir mücadele teması öne çıkıyor. Metaforlar ve ironik ifadeler, okuyucuya derin bir düşündürme sağlıyor. "Koş küheylan!" çağrısı, yaşamın dikenli yollarında mücadele etme cesaretini simgeliyor. "Defetmek lazım içindeki ölüleri" ifadesi, içsel bir temizlenme ve gelişim arayışını vurguluyor. Aynı zamanda, bireyin kendi değerini fark etmesi ve öz sevgiye odaklanması gerekliliği ön plana çıkıyor. Dil ve ritim başarılı bir şekilde kullanılmış, şiir akıcı ve etkileyici bir ton taşıyor.