öfkem dinerse bir gün
belki rahatlarım, kim bilir ne gün
ama lazım gelmek o yoldan
ve gelmek kendine
ve bunun için de zaman
zamanım yok, zaman yalan, içi boş
bana kalan sadece anlar ve anılar
neticede bir avuç bile yerine göre çok
neticede yalanlar bile parçası gerçekliğin
doğrular bile bazen biçimsiz mum ışığında
dün durdum
bugün vardım
ve yarına yoktum
işte anlar da hayat kadar
gözünü açıp kapa
tüm geçmişine bir bak
sevdiğin herkes orda
işte bitti, işte dindi, işte sen
istersen bir bardak su iç
yangınına bir damla da sen biriktir
çünkü biliyorsun ki kendini
parçalasan bile sönmeyecek
şeyler var yüzüne gülmeyecek
anla ki bu sensin, içindeki çekirdeğin
çürüyeli yıllar oldu, farkında değildin
ne yollar katettin
savaştın, çalıştın, yenildin ve kazandın
yürüdün ışığa yolun sonuna geldin
karşına bir ayna çıktı
işte bu sana hayatın son şakasıydı
