Ne zavallı şu benliğim. Çıplak geldiği dünyada kat kat giydirdi kendini. Kibirden kaleleri ardına sığınabilirim zannetti ipekten peleriniyle. Oysaki yağmur yağsa çamur olacaktı, yaradılışındandı bu. Ne öfkesi kalacak ne kibri ne güzelliği... Yağmur çamura dönüşecekti. Tüm dünya gökten süzülüşünü değil, çamura dönüşünü tutacaktı aklında. Bu da böyle bir dünya...
