Artık sigaramı üflerken görüyor
İçimden çıkarken kendinden başka bir dumana karışan tenha kitapları
Artık sigarama öflerken buluyor beni
Her bakışında yaşam belasına tembihler yatıyor
Acıdan anlıyorum, gözyaşlarım kadehe karışmış.
Bu tadı önceden biliyorum,
Çünkü ben dudaklarımı ısırarak kanattım öfkemi
Acıdan gülerken sarhoş olduğuma ikna edilirken bir hatıra tarafından
Bir daha içememek için kalkıyorum masadan
Dumanın özü ben büklüm büklüm bağırırken büküldü, ifşa oldu zaman
Başka bir perdeye çevirdim gözümü, baktım:
Birkaç damla gözyaşının daha kadehe dolduğunu gördüm, bu adam benim babam!
Üzerinde küfrün pişmanlığı,
Belli ki dışarı kavuşmak için can atan dumandan bu adam bitik
Oysa pişmanlık hayat borsasında neye yarar?
Yeniden yaşamak için önce yaşlanmak gerekirmiş
Ama biz bize yaşarken geldik ya oyuna,
Kifayetsiz öğütlerse ancak acınası halime birkaç kibrit söndürüyor...
Bunları ve bunlarsız her şeyi yok eden sen, ey Zen!
Adın dahi yaşam direksiyonumu altüst ediyor.
Hatırla, peşinden koşarken kanattım bacağımı, ikimiz de korkuyorduk.
Avuçlarımın içindeyken alnını öptüm,
Bu defa ben bıraktım seni semaya
Kanat çırpışınla unuttum bacak ağrımın adını
Şimdi hissediyor olmam hoş,
Her çırpıda biraz acı.
Ama hoş.
Bırakınca yüreğimden akseden bir tebessüm,
Öyle bir an ki, bir duman çeksem hislerimle renklenir duman
Hayalim ona yansır.
"All Of Me" ortada, baksan anlatıyor şarkılar.
Sigarayı bırakıyorum diyorum artık soran herkese,
Yoksa nasıl üflerim herkesin içinde
Dumanımda sen varken...
