adil değil.
sen leş sarmaşıklarında kan ter
sıyırırken üzerinden yalnızlığı
ben zifirleri delik deşiyor
zehirleniyor saat başları
kaybediyordum
denk değil.
sen şerefine yaşamak bulantısının
devinirken dört duvar artlarında
ben sıkıyor avuçlarımda haşmetiyle
kan sızdıran öfkeyi
koparıyordum yoluk yoluk
umudun ayrık iplerini
