Alıştım zifiri karanlıklara
Önce korktum yalnızlıktan ve karanlıktan
Sonra birlik oldum zamanla
Zamanın öldüremeyeceği hiçbir umut yoktur
Hepsi saatini bekler
Kazası gerçekleşince yoldan çıkan herkes gibi kaderimin
Bir gün o da alışır yalnızlığa ve mutlaka karanlığa
Işıklar içinde yatsın
Pek kıymetli dostumuz
Pek iyi bilemedik kıymetini lakin
Severdi her ışığı, peşinden koşardı
Bir şehir yanmayagörsün
Avuçlarını sıvazlar, koşun derdi
Bu gece de sıcak geçecek
Bu gece de ısınacağız
Bilirsin her yangını başlatan biri vardır
Elektrik kontağı da en sevdiği alettir
Pervasızca alır eline sucuğu tutar aleve
Biraz fazla insan öldü amma
Değer bu geceki keyfimize
Bu kadar cani değildi elbet
O da üzülürdü yanan onca şeye
Mesela bir gün omzundaki yırtık battaniyenin bir köşesine sıçramış ateş
İki oğlunu kaybeden anneyle yarıştı feryadı
Ben şehri yakıyorum haşa dokunmam insana
İnsan şehri korumak için yanıyor orada
Savunması da buydu pek muhteremin
Ne kadar çok kızdımsa ona
Anladım yıllar sonra
Şehrim yangın yeri edilip
Gölgesinde ısındığım insanla tanışınca.
