İçimde tutsaklığa boyun eğmiş bir dev
Yaşıyor
Çıkarılıp ininden
Tıkılmış bir karanlığa
Boğazında demir zincirler
Esefle uysallaşıyor.
Bir hamam böceği gibi adalet
Ezilirken cilalı makosenler altında
Sessiz haykırışlarım yankılanıyor
Zihin zindanında.
Kalbim buz parçası kadar sert,
Soğuk ve kendinden emin
Ufak bir darbeyle
Kırılması zoruma gidiyor bu dirayetin.
Haksızlık zift gibi sızarken
Düşünce koğuşundan
Ve tüketince kalbim yalancı umutları
Yeni sürgünlere gebe isyan tohumları.
Ne tuhaftır insanın savunmasızlığı
Zehirler kendinden zayıf olanı
Kibir derisiyle sarılı güç yılanı.
Evrenin kuralı ezmek kendinden olmayanı
Dünya böyle işliyor, kabul et diyor dev
İşte bu yüzden
Bulunduğum yere aitim
Deney kapanındaki tarla faresi kadar.
