Günler denizin dalgasına takılıyor.
Ruhumdaki küçük çatlak büyüyor.
Gönlünde kalmamış can suyu, toprağın bana uzanıyor.
Bense koca karanlığa esir düşmüşüm
Gecenin kuraklığı öyle zifiri ki
Sahra'ya eşdeğer sayılırım.
Sessizliğin süregelen tınısında kayboluyorum
Yok sayıyorum zihnimdekileri
Uyuyup uyanıyorum
Eyvaha hamile zamanın kölesi
Nasılsa doğacak gün, öyle değil mi?
Öyle ya her şey gün gelince evine dönecek.
Ne zaman varacaksın yanıma?
Hicrandan biçare evin yurdun, ağıt yakar ardından.
Hasret,
Bunca elem dolu saate biçebileceğim tek kaftan.
