Hiç birini silmek zorunda kaldın mı?
Kendinden, günlerinden,
Ve kalbinde sakladığın eski bir şarkıdan.
Adını anmadan yürüdün mü o yolları?
Düşmesin diye gözlerinden,
Bir ömürlük düş kırıkları.
Hiç birini unutmak için değil,
Hatırlamamak için savaştın mı?
Sesini susturmak, izini kaybetmek,
Ve bir kalemle silmek istedin mi?
Bir fotoğraf, bir mektup, bir bakış,
Hepsi boşlukta erir gider.
Ama insan, en çok sessizlikte anlar,
Unutmanın aslında hiçbir şey getirmediğini.
