İrem's

Sana elveda demiyorum,

Topladım valizimi gidiyorum,

Gökyüzümdeki güneş çekildi, yıldızlar parlaklığını kaybetti,

Söylenecekler manasını yitirdi...

Rüzgâr...

Ilık bir yaz akşamı aniden bastıran yağmur gibi yalnızlık; göğüs kafesini saran ağırlığın, suretine iliştirdiği acı tebessümün ve henüz dökülmemiş göz yaşlar...

Gezmek istiyordum,

Olmazdı. Çalışayım, sonra.

Yazmak istiyordum.

Olmadı. Okudum anca.

Konuşmak güzeldi.

Onun için bilmeliydim daha.

Bilsem bari.

Başta...

Orada uzakta bir yerde artık zayıflayan bir ses bana vazgeçme diyor duyuyorum, duyuyorum...

Ancak kendine yenilir insan gelip insan giden,
Önce kendinden bilir insan doğup insan ölen..

Bilir misin? Mevsimlere ayrılırmış yaşam. En çok kışmış insan hayatı belki bir gün yaz... Nasıl her mevsim bilinirse kendine has özellikleriyle yaşamın mevsi...

Özüm yağmur sularıyla bezenerek varmış toprağına

Zafer nidaları aykırı suların yüzeyinde halka halka yayılırken

Ellerin kavuşumunda kaç güneş doğup kaç gü...

Ay ışığı yüzüne vururdu kumla bedenlenmiş çocuğun

Lime lime edilmiş derisi boşluklarından acı çekerdi

Planlı bir doğuşun plansız bir dışavurumuydu yaşadık...