Havanur Taş
@havanur
Kalemin aşısını vebadan beter bir acıyla ödeyebilmişlere
bir gün aldım tahta sandalyemi
düşündüm
şuracıkta zincire vursam kendimi
ya da dünyayı mı kurtarsam
örgü mü örsem çocuklarıma
yoksa sallansam
sabah ett...
ölmekten değil
tekrar karşılaşırsak
seni tanıyamayacak olmaktan korkuyorum
senden beri tanrıyı bilir oldum
ne bir tesadüf çıkarabilir
ne bir yasa anla...
Kalınca bir kitabın son sayfasındayım. Ölümler görmüşüm, ağıt yakan kadınlar. Acının kolu bacağı kanattığını görmüşüm. El kadar bebeklerin öldüğünü. Yağmurla...
ki sevgilim sen
sevginin en müstehcen halisin
fani bedenim işitseydi
varmış ebedi aşk
senden başkasını bilir miydi
anlasaydı bir mükafattır
aynı sabah...
Güldü, ağladı, anladı. Hiçbiriniz bilmeyecek mi beni? Sırtımı yasladığım agaçlar bile anladı. Güzün ortasında döktüler yapraklarını. Benim için, benim yerime...
İtaatsizlik. Üzerimde kalın bir kürk. Dünya ne kadar soğursa soğusun donarak ölmemeye yemin etmiş ama bunun yüküyle ezilen bir ruh. İnsanın kendine biçtikler...
Bazılarımız aceleyiz
afyonu patlamadan bitmiş ömrü gülüşlerimizin
saadetimize çökmüş gece
doğduğu gibi ölenleriz biz
Ellerimiz değil
ayaklarımız nasırl...
Bazı savaşlar vardı, seni başkası fethettiği gün ben vatansız ve yetim kaldım. acılarım tuttu elimden beni o güne götürdü. çocukken evde kalan son domates sa...
Yükleniyor...
İçeriğin sonu
Yüklenecek başka sayfa yok