lola

çocukken eğlenerek oynadığımız sandalye kapmacada iyi olanların istanbulda hayatta kalabildiğini düşünüyorum

gerisinde kimse ağlayamadı, feryat etti belki ama gözyaşları anlamsızlaştı. gözlerimi buğulayan yaşlar yardım etmeyecekti ama sesim çıktıkça feryat etmeliydim.

damarlarımdaki tüm kan çekiliyor midem ağzımda her bir parçanızdan nefret ediyorum

kendi fikirlerini kendine bırakan kişi

bir süredir languishing sendromunu tekrarlarcasına yaşadığımı ve bir bataklığa dönüştüğünü fark ettim

doğum haftamın en çok doğduğuma pişman olduğum hafta olma acısı

geçmiş geleceği gelecek bugünü tutsak eder

an’da olmanın değerini geçmiş borçlarında gelecek yatırımlarında bulamazsın

geçmişte yaşayanın geleceği gelecekt...

nasılsın?

mucizeyim.

ağlamanın, üzülmenin, acıyı sarmalamanın bir yenilgi olduğunu topluma kim inandırdı?

acımla iyileşmenin bütünlüğünde kendimi gözyaşlarıyla temizler, acımı ...