Mehmet Ali Karataş

Yolunda hep yeşillikler olsun, benimle yürümesen bile.

Gönlünde hep umut,

Karşında hep güzellikler olsun,

Benimle olmasan bile.

Sen benim Leyla'msın

Mecnun ettin beni kendine

Ateşimsin

Pervane oldum çevrende

Acılar biter mi diye sordu

Acılar bitmez diye cevapladı

Biri sordu

Biri cevapladı

Biri hep sordu

Biri hep cevapladı

Sormak, acısı oldu

Cevaplamak derm...

Adı Özlem olan bir kuyuya düştüm

Dipsiz bir kuyu misali beni çekti kendine

Hep daha derine

Kuyu kuyuluğuyla kaldı

Olan bana oldu

Ben benden oldum

...

Bizi bir arada tutan ortaklıklarımız belki ama bizi zengileştiren farklılıklarımız

Sende olan bende yoktur, bende olan sende yoktur

ve bu şekilde biz oluruz

Yorgunum

Ve yorgunuz

Her daim kendi öznel alanımdan bir insanlık durumu çıkarmaya çalışmışımdır.

İnsan, kendi başına yani tek bir kişi olarak insanlık içi...

İnsanların kendilerini tanımadığı bir dünyada başkalarını tanıyormuş gibi davranmalarını istemem.

Ben aşağılıkça şeyleri ve yüce şeyleri aynı anda yaşayan bir varlığım. Ben insanım.

Acı çekiyorum çünkü acı çektiyorum kendime. Çektiğim ızdıraplar var ve bunların en baş sorumlusu benim. Yapmak istemediğim şeyleri yaptırıyorum kendime. Şunu...

İçimin çölleştiği doğrudur.

Özdemir Asaf'ın da dediği gibi susadıkça kendi çölüme koştuğum doğrudur.

Yalnız bir benle kalmış olmanın verdiği ıstırabı çekti...