Elif Rana Çengel

Derme çatma

Yıkık dökük

Terk edilmiş bi çadır

Delik birkaç kapkacak

Sayısız kızgın kum zerresi

Günler tükenir

Yanmakla donmak arası

Su yok yalnız

Bi...

Gözlerinde görüyorum

Belirmiş silüetimi

Parıl parıl gülümsemelerle

Ağırlıyorlar beni

Sahi bu muydu yani

Sevgi dedikleri?

Tebessümünün sebebiyeti

Olabi...

Seni kirletmiyorum deniz

Attığım gül pis değil

Sana yolluyorum yapraklarını umudun

Dikenleri batmışken elime

Burcu kokulara bürünüyor dalgaların

Salland...

Anlamıyorsun

Senin için bu kaçmalarım

Kıyamamamdan sana

Bilmiyorsun

Yetemem ruhuna

Bir bütün edemem gönlünü

Yeltenemem sevgiye

İçimi bürüyen zincirler...

Uykusuzum, huzur yok sinemde

Kaybım var içimde, şuursuzum

Zifiriyim, aydınlık kaldı geride

Bulutlarım dağıldı da, sisliyim

Hisliyim, sevmek haricinde

Ha...

Ya yoksa aslında

Medet umduğum ummanda..

Tüm bu beklemelerin tümü

Göçmüş bir kervanın izine takılıysa?

Gül avunur gölgesiyle

Yaprakları uzanır yansımasına

Sarılmanın vuslatı edasıyla

Umar yalnızlığını kucaklamayı

Kuş ölür

Kalır sedası

Güzergahı mavilerde

Ölür kuş

Kanatları uçmayı diler

Ulaşamadığı yükseklere

Ruhu uzaklarda

Kalbiyse yeryüzünde

Kapanmış gözlerin...