Ediz Türkpençe

Ne zamandır şiir okunmuyor buralarda..Deniz suskun..

Martılar bile çığlık atmıyor..İnsan; insan gibi değil birazda...

tekrar yaşantıların ötesine geçmeyen,...

Rüyalarımın fotoğrafları , silik çocukluk hatıralarıyla dolu..

Hayattaki rolleri bitmiş oyuncuların , kulis sohbetleri duyuluyor bazen...

Hem orada bulunma...

Boş sayfaya konan kelebek , kaçtı ....

Ve bembeyaz bir sayfa açtı...

Sahi...

Durduğunda zaman ..

Saat kaçtı?

Düşmeden de düzelebilirdi insan...
...

Bir ağaç olsaydım, bir şiirin en güzel yerine salardım köklerimi..

Bir çocuk sarılırdı belki gövdeme...

ya da sevgiliyi bekleyen bir aşığın şahi...

Sancının tarif edilemeyeni, insanın doğarken annesine çektirdiği kadar, büyürken zincirlenmiş ruhuna çektirdiğidir aynı zamanda..

Sen , çocuk...!

...

Yarınları ucundan yakalayıp kaçıranlar toplululuğuna üyelikten tam kırkbeş yıl yattım..Solgunlukların portresini çizen ressama,en büyük kazığı ben attım..

...

Akşam üstü günbatımı tadında bir şarkıyı mırıldanan dudaklarım

Şarap renginden çalınıp saçlarına yayılan kızıllığa dokundu bir kez...

Solgun resimli b...

Kar yağmasa da özlenen kış soğumuş tenlerimizdeki temasın yaşanmışlığında gizliydi...

Güneş yakmasa da özlenen yaz kavuran dudaklarımızın dokunuşlarında giz...

Biz bu nehrin karşı kıyısının insanlarıyız..

Korkunç obruklar arasından kaçıp kıyısına sığındığımız o nehrin insanları ...

Bizler doğanın hüzünle sarılmayı...

Bir pamuk şekerci geçti az önce kapımın önünden..

Çocukluğumun öldüğünü hissettim...

Okul bitiminde, tatilin ilk gününde bir sevinç sarardı ya insanı...

i...