Nil

hep bir endişe var içimde

seni her zaman

bir kapı eşiğinde görüyorum

satırlar batıyor boğazıma,

anlatamıyorum

hep bir endişe var içimde

ben seni tuttu...

ey umut, nasıl bir zehirsin sen?

ne cüretle tutarsın beni ayakta?

halbuki

istemediğim hatıralar kovaladıkça kovalıyor beni

artık böcekler benim derimin a...

her günüm bir diğerinin sorgusu

kesin olan tek şey, sanırım

hiçlik

aldığım her nefes bir öncekinin tesellisi

gözümün gördüğü her manzara ise birer

yan...

İşte o en son durakta,

her kelime, tarih boyunca var olmuş

her kelimenin

sana ihanet ettiğini görüyorsun.

Görüyorsun çünkü varsın,

ve varsın ki

hep gör...

Nedir beni tam bu noktada kilitleyip anahtarı yok eden?

Nedir gecelerimi gündüze bağlayan ipi kopartan şey?

Geçmişimden çıkıp gelen, ensemden beni yakalaya...