Tülin*

Yine pazartesi sendromları diye diye ortada gezinenler.

Yine ortada kendini yargılamayı bilmeyen ama karşısında ki insanlara gelince bülbül gibi şakıyanlar....

Yine günlerden bir gün ve Sabah saat 6.27.

Yine ben ve yazmak isteyen parmaklarım,

Yine aklım ve içindeki küçük karıncalar,

Yine hayatım ve Sabah baslayan...

Yine ben...

Aslında ne çok konusanım ne de şımarık,

Kendine alıştırdıktan sonra neden çok konuşan benim, neden beni şımartmayı seven senken, ukala şımarık...

Annem mutfakta çığlık atarken kapımı kapatırdım

Müziği açar, kafayı bulur ve dinlememeye çalışırdım

Her küçük kavgada bunu yapardım çünkü ikisi de haksızdı...

Ne diyebiliriz ki, şimdiye dek tekrar eden tek bir sözün gerçekliği altında ezilmeyip de ne diyebiliriz? (Dünya boş)

Bosluktayız ama ölüm çukuru,

Çukurdayı...

BU DÜNYADA Kİ HAVAYI SOLUMAK İCİN OLMEK KORKUSUNU, KATLEDİLME KORKUSUNU, GERİ BASMAYA ÇALIŞIP SOLUMAK YA DA SOLUMAYA ÇALIŞMAK...

NE KADAR KOMİK AMA, LANET O...

Yorucu bir güne daha günaydın,

Yeni acılara günaydın,

Yeni sorunlara günaydın,

Yeni anılar ve kötü anılara günaydın...

Eskimiş vede körelmiş kalbim sana ...

"insanoğlu bu, kendi ney ise karşısında ki de odur sanar. İğrenç olduğunu bilmeden."

Ben değilim olumsuz olan.

_Sizsiniz beni karamsarlayan.

Ben değilim aptal olan.

_Sizsiniz beni aptallaştıran.

Ben değilim ki deli.

_Sizsiniz beni deli...

Neydi ki bu hisler, neydi ki bu yaşanmışlar ve yaşanacaklar...

Kalbim, bir ormanın içinde en derinliklerinde bir karamsar kulübenin içinde, en ücra ve dip k...