Sezgin opçin

Balkonun soğuk mermeri,

Kapkaranlık gökyüzü,

Yakınlardan geçen tren,

Mermer üzerinde bir ben...

Konuşacak kimsem yok,

Kalabalık hâlbuki etrafım

Ama yok...

benim kararlılığım bir sonuca idi
sular içirdim olmadı ben anamı isterim
*
herkes bir kıyısından tuttu çekti büyüttü kenti
köprülerden geçirdim olmadı be...

Dışarıda yağan kar odasındaki sobanın harlı ateşine rağmen içini üşütüyordu. Karın yağmasını hiç sevmezdi. Soğuk havalar ona her zaman ümitsizliği hatırlatır...

Ben belkide iyi değilimdir

Ay geçince makamına

Sessizce bir gemi yaklaşır limana

Öptüğüm resmini saklarım koynumda

Hâlimi arz etmeye mecalim yok sormas...

Hava kurşun gibi ağır!!
Bağır
bağır
bağır
bağırıyorum.
Koşun
kurşun
erit-
...

yine bir çıkmaz sokaktayım

yağmurun sesi ninni gibi

ama ben duyamıyorum

sessizlik kulak tırmalayıcı

duvarlar aheste aheste gelir üzerime

şeytan diyor ki...

27 oldum ayaklarımın üzerinde dururum sandım ama mental olarak yoruldum.

Olaylar karşısında durağanlaşma yaşamaya başladım.

Geçmişi resetledim güzelleriyle...

Işık, yalnız sanıyordu nesneyi!

Ters yana düştü gölgesi;

karanlıkta kaldı imgeler...

Eyyy eşyaya şeklini veren 'boşluk' dedi Tanrı:

Yokluğun kadar varsı...