Seda Nur Polat

belli belirsiz yaşamımız,

bir çare arayan gözlerimiz.

ne sevdalar büyüdü içimizde

ne de bir sevda olduk, bir içe.

belki, gün gelir tükenir çoğu şey.

kelimelerim gibi,

biraz da müziklerim

belki sadece ben?

kimi zaman olur, olmazım.

bir fotoğrafın acısıyla yaşarım.

sen de mi aldın başını

gidiyorsun bir yerlere?

ruhunda açmayı bekleyen onlarca çiçek,

sen sev diye dökülmeyi bekleyen onlarca yaprak,

sonbaharda.

ve bi...

aradığım ne varsa bulmuştum,

yetti sanırdım bana.

meğer hepsi boşunaymış,

meğer ben hiçbir şeyi bulamamışım.

şimdi gecenin birindeyim ben,

saatlerim vuruyor, durmaz ki?

duyan da olmaz ki yürekten,

şimdi yalnızca kırık saatler.

yazdığım bir şarkıymış da söyleyemiyormuşum gibi,

dinlediğim bir sözmüş de unutamıyormuşum gibi,

baktığım bir yüzmüş de yenilmişim meğer.

son verdiğim ne varsa,

bitti sanırdım hep.

bir bitiş, bir bitiştir belki.

ama bir son, bir bitiş midir?

göz göre göre, yitiriş midir.

hiçbir şeyde ne bir kusur

ne de bir keder.

ulaşılacak en nice şeylermiş meğer,

değdiği zaman tenin tenime,

gözlerin gözlerime.

olur da okursan mektubumu köşede bir yerde,

yakar mısın acı dolu satırlarımı,

saklar mısın kendinde,

bekler misin ömürlerce,

bakar mısın yine aynı gözle..

bir gün gelir de,

gelirsen,

kalmamışsa vakit,

tükenmişsek,

ne çare tüm sevgilere?