koşuyoruz bütünümüzle. katilinden kaçan kadın, kaygısından sıvışan genç, toprağından uzaklaşan yaşlı gibi. koşuyoruz hiç durmadan, olgun sandığımız bütün benliğimizi kaçarken keşfediyoruz, en saf halimiz çıktığında ortaya anlıyoruz birer sabi olduğumuzu, hislerinin üstü kabuk ve çokça deneyim bağlamış, duygularını en beklemediğiyle, kendisiyle törpülemiş birer sabi. fark ettirmeden büyütmüşler bizi, elimizden tutulması gereken yaşları karıştırmışlar, yanlış öğretmişler ağlamamız gereken zamanları. en kötüsü büyütmüşler bizi, aslında hep çocuk kalma fırsatı sunulurken.
