emin olmalıydım bana olan sevginden, olmalıydım ki kendimi bırakabileyim aşk denen bu derin çukura, en kötüsü güvenememekmiş bu hikayede, acaba demekmiş, ya değilse. sürekli bahanenin olması, bir açıklamanın olması bana olan sevgisizliğini mi göstermeliydi bana, yoksa kuruntularımla delirmeye başladığımın emarelerini mi. bu duyguyu çılgınlar gibi yaşamak istemem acizliğimden miydi? gururum ve aşkım bitmek bilmeyen adem ve şeytan gibiydi. zaten yeterince zorlanmıyormuşum gibi bir de sen çıkagelmiştin dünyama, tanrı bir şeyler anlatmak istiyor diye geçiştirmeliydim kendimi. yine...
