Her şeyi bu kadar kişiselleştirmeyi tahminen ne zaman bırakırım acaba? İçine sığındığım küçücük dünyamda bile pürüzlü durumlar oluşması paranoyalarımı tetikliyor. Çeşitli sebeplere dayanarak bir anda gelen o güçlü huzursuzluk hisleriyle baş edemiyorum. Geçici veya yanlış olduğunu normal zamanlarda biliyor olsam da yakama yapıştığı anlarda bunu düşünemiyorum. Düşünemiyor ve sadece kötüye odaklanıyorum. Yiyip bitirecek bu haller beni. Kafamda dolaşıp duruyor zehirler. Sevilmiyorum, insanlar bıkıyor, korkunç şeyler olacak. Halbuki korkularımla baş edebilmeliyim, yersiz olup olmadıklarından asla emin olamayacak olsam da. Yaşamak bazen gerçekten çok zor geliyor, sanki ben bunların hiçbiriyle baş edemiyorum. Bu mide bulantılarını yazıya dökmenin panzehir görevi görmesini umuyorum. Yoksa halim yaş, baksanıza.