bir adım olduğunu
bilmediğim zamanlardı
biri
bir türkü söylese
ezan okunsa
bir çocuk ağlasa
dönüp bakardım
ilkokuldaydım
öğretmen yoklama alırdı
"sofrada lokması sayılanlaaar" dediğinde
"burdaa" diyerek
ayağa fırlardım
oysa ne vakit
aynada yüzüme dalsam
o büyük soru yakama yapışırdı
"sahiden,
var mıyım?"
ilkokuldaydım
nasıl da gülerlerdi
saçlarımın hâline
kocaman bir kahkaha olurdu zaman
yayılırdı
yapışkan bir öğle sonrası
ellerimin sızısı yayılırdı
gülerlerdi
naylon çizmelerime
ayaklarım erir
küçülür
küçülürdü
sorardım kendime
sahiden var mıydım ben,
adım
293 müydü?
tembeldim
çünkü serçelerin
ve iğde ağaçlarının
aklına uyardım
cebimde misket
sırtımda boya sandığı
aklımda bulut
kolumda sevgilimin adı
gezerdim
adını bilmediğim sokaklarda
biri
bir türkü söyler
ezan okunur
bir çocuk ağlar
rüzgâr eser
köpek havlar
ben döner bakarım
yüzümde
bir hazin gülümseme
babam anamı dövmemiş
"mutluyum,
o halde varım."
Umut Ulaş Çelik
1 Şubat 2021, Pazartesi
Gültepe
