Son 58 gün.
Bir fırtına esti çölün ortasında, insanlar önünü göremez oldu. Kimisi bir başkasının arkasına sığındı, kimileri sığınamadı. Bazıları fırtınayla mücadele verdi, sonunda teslim bayrağını çekti. Ama içlerinde öyleleri vardı ki onlar hep ilerlemeye devam etti. İçlerindeki korku onları durduramadı. Ama onlarda ilerledikçe azaldı, ilerledikçe zorlaştı her şey daha da. Aylarca yürüdüler o fırtınanın içinde kimseyi görmeden. Onlar da içlerinde geride kalma korkusu taşıyorlardı. Ya, diyorlardı, ya fırtına dindiğinde, tüm bu felaketler sona erdiğinde en geridekiler biz olursak? Bir sabah güneş tekrar ufuk çizgisinde belirmeye başladı. Fırtına bitmişti. Kafalarını kaldırıp baktıklarında önlerinde kimseler yoktu. Gerideyse bir felaketin uğultusu dönüyordu.
Son 58 gün.
Sürünerek de olsa devam ediyorum.
