bazen yıllar sürer
bir gün gelir, bir gecede biter bitmez sandıkların
ruhundan kalbinin derinliklerine dek sarmaşık bağlayan
o güçlü, o sonsuza dek kopmaz sandığın hislerin
kabullenmek…
kabullenmek ne güçlü bir histir
zihnin, ruhun, kalbin ve tüm benliğini kapladığında
prangaların çözülür bedeninden
bulutlar yeniden belirir gözlerinde
dünyalar artık omuzlarında değildir
fakat yeniden koşmaya gücü var mıdır ayaklarının?
kalemin aynı şevkle buluşur mu kağıtlarla?
güneş hala ısıtıyor mu kalbini?
şu okyanuslar, şu koca gökyüzü mavi görünüyor mu gözlerine?
kalbin için sonbahar vakti
yağmuru hisset bedenin her yerinde
ıslak kaldırımlarda çizgilere basmadan yürü
ilkbaharı bekleme bu son bahardı
sarıl kitaplarına
barış şarkılarla yeniden
sararan yapraklardan farkın var mı?
gör!
duy!
yürüdüğün bu engebeli yolda neler kaybettin?
düşün!
yahut bırak herşeyi bir kenara
yeni bir dünya çiz kendine
bir tutam umut yeterli bazen…
