Güneş vardı göğümüze, aşlandım

Doğruları doğurunca taşlandım

Taşlayanlar arzumu körükledi

Taş yedikçe, bir yaş daha yaşlandım


Bilmem hangi gönüllerce düşlendim

Ama Tanrı biliyor ki boşlandım

Boşlayanlar düşünmezler sonunu

Ben acunda ölmeye bağışlandım


Bir acun ki, varınca alkışlandım

Bir acun ki, sorunca kargışlandım

Bir acuna sığmazdı içim, amma

Bir ucundan bir ucuna dışlandım