Adaletsiz çarpık bu düzenin bozuk insanlarıyız. Bozulmak zorunda bırakılan, vicdanın ağır bastığı anlarda kurulan yürek mahkemelerinde savunmasını gür bir sesle kafasının içerisinde yaparken, manzaranın tadını çıkartamayacak kadar boynu eğik bir şekilde yere bakılmaya mahkûm edilmiş bireyleriz. Ahmet Hamdi Tanpınar’ın da dediği gibi “Fakat insan bozuldu mu, bunun çaresi yoktur...” Peki, suçlu(lar) kim? Zorbanın kendisi mi, zorbalar mı, zorbalara karşı koyamayıp bozulan insanlar mı?