Sessiz, ıssızlaşmış hayatın tam ortasında.

Kaybolmak belki de kaybolabilmeyi dilemek sadece bir an için.

Tanrım, ben nasıl var olabilirim ki?

Ruhumu öldüren senin evlatların.


Toprağını avuçladığım bir ceset.

O ceset kim?

Onun toprağında hiç çiçekler açmamış Tanrım, sevgisizlik de böyle mi?

Evet böyleymiş, geç fark ettim.


Sana, senin ebedi varlığının gölgesinde ağlıyor bir mezar!

Ey tanrım, günahsız ruhları öldürenler neredeler?

Toprağın altında kalmış bedeni, hiç mutlu olamamış içi, o masum ruhun bedeni.

Hak etmedi mi?


Toprak asla o katilleri bağrına basamıyor.

Üstümüzdeki bu uçsuz bucaksız semâ asla onlara şefkatle bakmıyor.

Ağlıyor bir mezar, onun ruhu hiç huzur bulamamış.

Ağlıyoruz, biz onun mezarının başında ve kaybolabilmeyi diliyoruz.



28.05.2020