Sevilirken örselenen çocuklarız biz duvarların ardında.
Duvarların sesi yok; ama konuşuyoruz onlarla.
Ve yatak altındaki canavarla dost olanlarız.
İçimizdeki ses bağırırken
Kafiyelere sarılıyoruz
Yasakların ve uzaklıkların ulaşılamayanların bilinmez hüznü,
Çocuktur hatırlamaz zaten dünü,
Dünü hatırlayan çocuklar büyüdü.
Sarılamayınca kimseye
Canavara sarılıyoruz dört elle
Büyüdükçe küçüldü hayallerimiz.
Değiştiremedikçe gerçekleri,
Dizeler duvara astı resimlerimizi.
Yılgınlıkların içine üretkenlik tohumları serpiştirirken ve canavar yatağın altındayken hala,
Görünmezliklere boyun eğmedik.
Ah bu başımız yüzyıla inat dik!
