tükettim dünyayı,
şu evin köşesinde.
gelip gidensiz,
bir sayfa kitap okumadan.
dünyanın hiç yanını görmeden,
ziyan gibi tükettim.
yeryüzü elinde olsaydı beni uçurumundan boşluğa iterdi,
insan günlerini-dünleri gibi tüketiyor,
acımasızca ve hep birbirinin kopyası.
durup düşünecek hiç vakit yok.
zaten nefeslerimiz artık gökdelenler ve toki.
nereye yetişiyorum,
ciğerlerim acıya acıya.
ve tek kelime etmeden -aslında tek kelime etmeden-
onca söylenen şey arasında hiçbir şey anlatmadan.
ağzımızın içinde geveleyip duruyoruz.
bir hayat günü eksiliyorum.
bile-isteye.
öylesin biliyorum,
ailem, bakkal ve manav bile öyle.
günü boğazlayan hepimiziz.
bazen ayırsam diyorum kendimi bu kopyala yapıştır günlerden
bazen ayırmasam ve uyuyana kadar dayansam.
bazen geceleri ölmelerim tutuyor,
sabahına bir sülük gibi dipdiriyim.
ah!
düzen
bırakmıyor
peşimi.
