ortada olmayan şeylere bile geç kalmayı nasıl başarıyorum bilmiyorum. çok yakınımda olan herkesten kaçmayı, uzakta olanı özlemeyi, her seferinde ama her seferinde nasıl başarıyorum, bilmiyorum. hayat devam ediyor diyorsun kendine ama bir yerde devam etmiyor da. hayat bazen duruyor ve sen o eşikte sadece bekliyorsun. bekliyorsun. bekliyorsun. ne beklediğini, kimi beklediğini bilmeden orada öylece kalıyorsun. bazen hiç akşam olmasın istiyorsun. ama oluyor. olmasını istemediğin ne varsa seni buluyor. bazı geceler intihar, koltuğunun yanında oturan eski bir dost gibi. çok yakın ama bir o kadar da uzak. nasıl yaşanır bu acıyla diye düşünüyorsun bazen. herkes düşünüyor. herkesin bir 'şimdi ben bu acıyla ne yapacağım' dediği bir acısı oluyor. bazen gidecek kimsen kalmıyor. bazense kimseye gitmek istemiyorsun. bazen birine kimse oluyorsun. bazen de birini kimsesiz bırakıyorsun. hayat var ve yaşamaya değer diyorsun. bazı geceler alacaklı gibi kapını çalıyor sonra. her şeyini alıyorlar senden. beş parasız ortada kalıyorsun ve diyorsun ki: 'hayat her şeye rağmen yaşamaya değer mi?' sorular soruyorsun, cevapsız kalıyorsun. isyan ediyor ve boyun eğiyorsun. yaşıyorsun ama bir yerde artık yaşamıyorsun da. biri için varsın ama en çok birine yoksun. bazen hayat, en çok neyi hissediyorsan o olup çıkıyor karşına.