en güzel çocukluk ânımın, en yakın dostumun kaybettiğim zaman hafızamdan asla silinmiyor. zihnimi tırmalayan, kalbimi bir cam parçası kadar keskinleştiren ve gözlerimin önünde yaşadığımız ânlara dönüş yapan durumla şekillenmişti. savaş, gözyaşı, acı, sertlik, isyan.. tüm duyguları buram buram hissedebiliyorum. saat 04.27. geçmişe dönüyorum. asla unutamıyorum. onu kaybettikten sonra hep tek başıma kaldım, daha fazla sürecek sonu belli olmayacak şekilde. öyle bir insan oldum ki mutluluğu unuttum. eğlenmeyi, çocuklaşmayı ve saçmalamayı en son onunla birlikte yaşamıştım. o benim için bir kız kardeş, komşu, dostumdu. bu halde yaşamıma nasıl devam edeceğimi bilmiyorum. sadece günlük hayatımda çalışarak ve emek vererek acımı bastırmaya çalışıyorum. nereye kadar böyle devam edecek? çaresizim. çok bunaldım. her şeyden nefret ediyorum. solup yaprakları dökülen bir çiçekten daha beterim. ormanda yapayalnız dolaştığım ân gibi hissediyorum. ıssız, soğuk, rahatsız, yorgun.. zihnim çok parçalandı. isyan etmekten vazgeçmeyeceğim.