Kafamın içinde susması gereken bin uğultu var. En güzel seslerin duyuldukça hassasiyetini kaybetmesi kadar korkunç bir karanlık. Başımda dolaşan şu buluta yağ deseydim kalbime hüküm koyan kelepçelerimi ıslar, beni bir pasın ortasında mağlup bırakırdı. Bıraktı da. Bana senden söz etmediler. Şimdi duyumsamakla yetindigim bu seslerin uğultusu hassas kalbime saltanatı kurmadan, kaderin feleğinden bir damla fazla alsam da seni gördüğüm yerde sarhoş olsam. Bir hayal gibi çıksan karşıma, sana baksam da gözlerindeki demden biraz alsam, Koyulaşsak biraz da laçkalaşarak. Yanmadan yapraklarımla, yüreğimde demlesem seni. Bunun adı nedir bilmiyorum. Tek bildiğim bütün bilinmeyişlerim uğruna yok edecek kadar baskın. Varlığın. Tüm yollarımı bahar, bahçe etti. Gözlerinin alevi kadar yırtıcı çiçeğimin güneşi gülümseyişin . Bana gerek, seni izlemek öylece bilinmez bir müddet. Çünkü gözlerin eski bir şarkı . Unutulmayan.