ayakları durmuyor

terleri bitmiyor

sahip olmadıkları hayatları hedef dolu

mavi, yeşil ve niceleri ekranlarda kaldı


arkaya baktıklarında her şey toz, duman

her şey duman olsa da olmaması için çabalıyorlar

mana arayışları yaşama karşı bir müsabaka

katlanan kişilikleri burada en büyük silah


duvar ve tel dolu ruhları

sözde her şeyi bırakmak istiyorlar

ama tek gerçekleri görünmez basamak adımları

sonunda hepsinin kavga ettiği bir çocuk oyunu olmuş burası


ben dışarıda değilim

gömleğimle kravatımla ben de hep buradayım

izliyorum ama kendim de ter içindeyim

bulutları izleyebiliyorum ama birkaç saat sonra başım yine eğik


yerleşemedim fıçıya, ormana

özür dilerim Diyojen

ben de onlardan oldum aslında

kişiliklerimi, oyunculuğumu artırdım tek yaşamımda


ben de bu yalanlar düzenine kafama kazılı olanlarla tutunuyorum

sırtımda kamçı boynumda tasma bu sattığım emek

ben doğarken yoktu ölürken de gelmeyecek

figüran gibi sahneye ait olamadan gidiyorum ben buradan