Satırlarda kendimi arıyorum işte.Kendime söyleyemediklerimi şiirler,romanlar hatta şarkılar bana söylesin,önüme hazır getirsin istiyorum.Üşengeçlikten değil asla,yeterince açık ifade edememekten korkuyorum kendimi.Zihnimdeki yansımalarını sözcüklere dökememekten endişe ediyorum,kafamdaki giysileri üzerlerine giydirememekten korkuyorum.Bir başka pencereden insan kendisine bakabilme imkanını bulsun istiyorum.Her gün yüzüme baktığım aynadan yıpranmış görünen suretim yerine,alalade bir sokakta antikaya varmış kırık bir aynadan yeni yüzüme bakayım.İnsan her bildiğini kendine itiraf edemez hem,biri gelip umulmadık anda pat diye vurmalıdır suratına.Ayrılıp eve dönüşlerde yol boyu oturup düşünülen,acaba öyle miyim sahiden ya dedirten,keyif kaçıran vuruşlar olur bunlar kimi zaman.İnsanın düşünceleri kendisine uzatılan bozuk parayla bölünür.Paranın bozuk olması elbet tesadüf değildir,moralinizin bozukluğuna,kafanızın bozukluğuna delalettir.
