Artık çok bir şey kalmadı, son 1-2 adım mesafe, sonra hayallerimi gerçekleştirmiş olacağım. Peki ya hayallerimi gerçekleştirdikten sonrası... Sonrasını düşünürken hep korkuyorum, ne zaman hatırıma getirsem kapkaranlık bir boşluğa düşüyorum, tutunmak-tırmanmak için bir çıkıntı da yok, bu yüzden sonrasını sonra düşüneceğim...
Şimdiye kadar kendimi hep dalgalara hazırlamıştım, 1-2 adım mesafe sonrasında beni karşılayan şeyin sadece dalgalar olmayacağının farkındayım, artık fırtınalarla da yüzleşeceğim. İnsan ne kadar yükseğe çıkarsa rüzgarı o kadar hisseder.
Yarın belki yine duygusal olarak çökeceğim ama ölmeden mezara girmeyeceğimin farkındayım.
Fedakârlıkların ödülün büyüklüğünü belirleyeceğini biliyorum, hayatta bu hep böyle olmuştur. Şuana kadar yaptığım fedakârlıkların yeterli gelmeyeceği kanaatindeyim, bakalım 15'i 5'e sığdırabilecek miyim?
İşte bu satırları öğleden sonra 05.06.2024 tarihinde yazıyorum ve Jan.16.2021'de ''Lighthouses Are Just Waiting for You to Fall in Love With Them'' serlevhalı yazıyı yazan Sheryl Nance-Nash'e adıyorum.
